صفا و سادگی

روزگار غریبی است.آدم ها با عنوان هایشان خودشان را معرفی می کنند . با لباس و خانه و ماشین و ...

آدم ها برای این که خود را بزرگ نشان دهند ، از مردم فاصله می گیرند. سنگ خانه هایشان را عوض می کنندو با تغییر دکوراسیون ، خود نیز تغییر می کنند. خدم وحشم ، بریز و بپاش ... ؛ این ها همه ، نشان تشخّص شده است !

اگر کسی ساده زندگی کند، انگار چیزی کم دارد. نگاه ها روی او سنگینی می کند .

بعضی ها تو را با القاب خاص مورد خطاب قرار می دهند ... و تو باور می کنی که حتماْ ویژگی خاصی داری !

اما در روزگار رسول اللّه (ص) ، هر کس که پیامبر را نمی شناخت ،وقتی به مسجد وارد می شد ، ناگریز بود که سئوال کند ، کدام یک از شما پیامبر هستید ؟ پیامبر چون همه ، در حلقه ی اصحاب می نشست و با آنان زندگی می کرد ؛ هم سفره می شد ؛ به مجلس عزا و جشن می رفت و ...

خانه اش ساده ترین بود .با مردم کوچه وبازار زندگی می کرد .رنج آنان را می فهمید و خود را هیچ گاه از آنان جدا نمی کرد .

امروز عنوان های ما ، مدارک علمی ما ، دارایی های ما ، خانه های ما و ... ما را از مردم جدا کرده اند .

زندگی ما از تجمل پر شده و سادگی از خانه های ما رخت بر بسته است ؛ اگر کسی بخواهد ساده باشد ، مورد تمسخر واقع می شود .ما هم دچار تردید شده ایم که نکند باید مسرف و پر از تجمّل شویم !



پیامبر صفا و سادگی به ما آموخت ؛ در کنار مردم باید مانند آن ها زندگی کرد ؛ بــــدون فاصله .

برخی از تجملات ، ما را از یکدیگر دور می کند . بین ما فاصله ایجاد می کند ؛ دل هایمان را از هم دور می کند ... . (باور کنید خود نیز تجربه کرده اید !)

از پیامبر رحمت سادگی بیاموزیم . همه چیز را برای همه بخواهیم . ساده باشیم . سادگی ، زینت ما باشد . خود را به زیور ایمان ، بیارایم .

بیا ساده مثل چکاوک شویم                      بیا باز گردیم کودک شویم

  چرا دور مانیم از اصـل خویش                     بیا باز گردیم تا وصل خویش

داشته های مادی ما ، فقط چشم اهل دنیا را می فریبد ؛ اما در آسمان ، در کوچه ی فرشته ها ، این چیزها خریدار ندارد .

سفره هایتان از نان وریحان پر باد ، بهترین سفره ها ، سفره های ساده است و بهترین خانه ها ، خانه های بی تجمل .